3e dag -1e dag in de velddienst

Lieve medereizigers,

Volgens onze informatie moeten we om 8 uur op de actie zijn. Het is een klein kwartier rijden naar de zaal, maar de hostess waarschuwt ons voor de enorme drukte op maandag spits tijd. Daar komt nog bij dat we niet in de straat van de zaal kunnen parkeren, dus we besluiten om kwart over 7 weg te gaan. Om kwart over 6 gaat de wekker....voor niets. We horen om 6 uur al de oproepen vanuit de moskeeën voor het ochtendgebed. Ruim op tijd dus. Om 8 uur staan we voor de zaal en wie opent de deur? De fam. Korsten! Zij hebben ons les gegeven in de Amsterdamse groep, toen ik in de servokroatische groep kwam. Daarna zijn ze naar Kroatië gegaan om daar als kringopziener te gaan dienen. Ze hebben in die 20 jaar alle gemeenten in Kroatië en Bosnië gehad. Op dit moment verblijven zij in Dubrovnik, Kroatië en zij snapten ook niet waarom zij opeens de toewijzing kregen dit weekend in Sarajevo te zijn. Iemand had bepaald dat de acties in elke regio door een kringopziener moest worden geleid en zij werden aan onze regio toegewezen, iets waarvan we hoopten dat we ze nog zouden ontmoeten. Een heerlijk weerzien. Dan blijkt de actie om half 9 te beginnen en is het een ware Nederlandse reunie! Verschillende broeders en zusters van vroeger blijken we tegen te komen. Heerlijk thuiskomen na 25 uur reizen! Uiteindelijk gaan er 2 zusters met ons tweeën mee, de vrouwen van de broeders die door het bijkantoor van Kroatië zijn toegewezen om deze speciale aktie te regelen. Speciale pioniersters die heerlijk Kroatisch, Engels en Italiaans spreken. We krijgen nog een aantal tips mee. Broeders werken allemaal zonder stropdas in de velddienst. Er zijn verkiezingen in het land en we worden anders geassocieerd met de politici. Verder moeten we vermijden dat we met een speciale actie bezig zijn. Mocht iemand de politie bellen, of amok maken (en dat gebeurt nog weleens), dan moeten we zeggen dat we toerist zijn, vrienden opzoeken en in onze vrije tijd mensen willen bezoeken om over Gods woord te praten. Tenslotte MOETEN we op de paden blijven, ivm gevaar van landmijnen. Door de hoeveelheid tijd die verstreken is, krijgen we 2 gebiedjes mee in de buitenwijken van Sarajevo, een echte volksbuurt waar een auto met Nederlands kenteken aardig opvalt. Twee koppeltjes die ieder aan een kant van de straat gaan werken.

Laat ik mijn ervaring vertellen: we staan bij de eerste deur, lopen het trapje omhoog en bellen aan. Nog voordat we iets konden afspreken, klonk vanaf de overkant opeens een boze vrouw in het servokroatisch wat we aan het doen zijn! We moeten wegwezen en mensen met rust laten. Dit was niet het beeld wat we van onze ervaringen te horen hebben gekregen! Het lijkt soms zelfs op het Nederlandse veld. De zuster met wie ik samenwerkte, zei dat we gauw maar verder moesten en dat ik mijnvuurdoop had gekregen. De volgende deur vroeg ze wie er zou gaan beginnen. Laat mij maar beginnen, zei ik heel erg dapper. Mijn velddienstpartner zei ook dat ze het heel dapper vond. Toch voelde ik me verre van dapper! Het leek wel of het mijn eerste keer velddienst was... Ik had netjes de nieuwe inleiding uit de werkmap geleerd en begon met mijn aanbieding, met als onderwerp waarom God leiden toelaat. De man zei: wat een vraag! God bestaat niet, dus die vraag is niet van toepassing. Wat een schakel om dan weer de woorden te vinden. Ik wilde zó graag naar huis!! Die eerste deur werd niets. Gelukkig was het nu lekker de beurt aan de zuster met wie ik werkte! We werden bij de volgende deur meteen binnengelaten! Netjes de schoenen uit en naar de woonkamer. Er werd thee voor ons gezet en de zuster begon over Gods voornemen te spreken. We bespraken 2 alinea's uit de goed nieuws brochure en moogen terugkomen voor een vervolg. We kregen hun telefoonnummer en moeten bellen voordat we komen. De man moet thuis zijn, namelijk. In 2 gesprekken 2 totaal verschillende reacties! Terstond kreeg ik weer zin om naar de buren te gaan. Yes, dit wordt weer mijn deur! Een vrouw doet open en ik begin weer met mijn aanbieding. Ik bemerk dat ik weer mezelf vast aan het praten ben in het servokroatisch en dacht slim te zijn: Ik wil u graag een filmpje laten zien over dit thema, mag dat? De vrouw zei dat ze haar man ging vragen en die kwam aan de deur. Wat ik wilde? Ik ga het weer uitleggen en vraag of ik het filmpje mag laten zien. Het antwoord was kort en resoluut nee! Oei wat moet ik nu weer zeggen? Vervolgens doet de man zijn zonnebril af en ik staar naar een hoofd zonder ogen! Op de plek waar normaal 2 ogen zitten, zitten 2 holtes met huid bedekt en littekens. Je kon er 2 pingpong ballen inleggen. De man verteld dat tijdens de oorlog zijn ogen uitgestoken waren! Dit is een ervaring die je echt niet verwacht, laat staan dat je weet hoe je in een andere taal daarop moet reageren.... Dat is maar iets wat men daar met moslim mannen hebben gedaan. Hoe pakt deze man dit op? Moslims ervaren alles als de wil van God! De zuster vroeg of God dan zou willen dat dit bij hem gebeurd werd! Zijn reaktie was dat de meeste mannen gedood zijn en hij leefde nog! Hij bezag het als een zegen.

Het laat maar zien dat de velddienst heel intensief is en veel indrukken achterlaat. Veel emoties van het weerzien van bekenden, de energie om met een taal bezig te zijn die je niet beheerst en het horen en zien van oorlogsbeelden die je normaal veilig in je eigen huis op het journaal ziet. De oorlog is nog nooit zo dichtbij voelbaar geweest. Na 5 uur prediken ben je leeg! Wat hebben we bereikt met ons vieren vandaag?

We hebben 41 mensen thuis getroffen. Er zijn 16 verspreidingen gedaan. We hebben 5 filmpjes laten zien en mochten bij 5 personen een start maken om te studeren en zullen met het nabezoeken moeten zien of we gaan studeren met hen.

Het is een zware dag geweest en dan heb je de resterende tijd hard nodig om tot jezelf te komen. Even lekker eten op de Turkse bazaar en lekker de sfeer opnemen, zoals je die op de foto's van vandaag kan zien. Nog 8 heftige predikingsdagen te gaan. Vrijdag wordt er een ontmoetingsavond georganiseerd in de zaal met veel eten, dans en muziek. Benieuwd of de Bosnische kolo ook gedanst gaat worden...maar nu eerst een goede nachtrust en morgen weer een nieuw verhaal van......? De belevenissen in Sarajevo.

2e dag - indrukken

Lieve medereiziger,

Vandaag is een dag met veel indrukken. Bosnië is geen doorsnee Europees land. Het lijkt echt of je buiten Europa bent. In Nederland heeft elk klein dorp nog een klein kerkje. In Bosnië waar 92% moslim is, staat in elk klein dorpje een moskee met een minaret. We zitten in een bergachtig gebied wat soms weg heeft van Oostenrijk, maar dan moet je er een moskee bij denken, ipv het kerkje.

Vanuit Kroatië kwamen we in Bosnië in een vlak en een troosteloze streek. We kregen al de tip om via de westkant naar Sarajevo te rijden. We zijn via Prijedor, Jajce en Travnik naar Sarajevo gereden. Wat een mooie streek! Heuvels, bergen, veel groen en mooie riviertjes. Bij Travnik is de oorlog van vroeger nog heel goed zichtbaar. De inslagen van mortieren en kogels zijn nog steeds aanwezig. Het geeft een heel raar gevoel om dit te zien. Zeker als je de verhalen van 20 jaar geleden in het servokroatische veld terughaalt, maakt dit best wat los en kan je de reacties van de lokale bewoners best voorstellen.

Maar dan kom je Sarajevo binnen en zie naast kapot geschoten gebouwen, ook de begraafplaatsen! Thuis had ik al de verhalen hierover gelezen. Sarajevo is net als in de middeleeuwen, rondom belegert geweest door de Servische legers in de bergen om de stad. Er zijn in Sarajevo zoveel doden gevallen, dat de bestaande begraafplaatsen overvol waren. Om toch de doden te kunnen begraven, zijn alle parken, voetbalveldjes en parken omgezet in begraafplaatsen. Ik heb nog nooit zoveel begraafplaatsen bij elkaar gezien....

Morgen beginnen we met de prediking. Dit moet echt een hele ervaring gaan worden met vele hoogtepunten. We hebben gehoord dat we nog oude bekenden gaan ontmoeten van 20 jaar geleden! Sommigen hebben mij maar de eerste 2 maanden meegemaakt van mijn servokroatische loopbaan. Ik ga ervan uit dat ik de taal ondanks de 20 jaar, nog beter spreek dan na die ee resten 2 maanden. Bijzonder dat je iemand na 20 jaar in Sarajevo moet gaan terugzien. Ik kan bijna niet wachten op morgen. We zien uit naar de ontmoetingsdagen, de vele kolo dansen (zeg maar de Bosnische klompendans), de Bosnische specialiteiten op gastronomisch gebied en de vele ervaringen die we met jullie kunnen gaan delen.

Pozdrav Patrick i Inge. Volimo vas!

2e dag - verkeer

Lieve medereizigers,

Vandaag reden we van Starše in Slovenië, via Kroatië naar Sarajevo in Bosnië. Een reis van 550 km in 10 uur rijden? Of we zo lang gestopt hebben onderweg? Nee, niet meer dan 3 kwartier bij elkaar. Bosnië heeft maar 1 snelweg van ongeveer 50 km lang waarvoor je tol moet betalen. De rest bestaat uit "provinciale wegen". Binnen de bebouwde kom is het 40 of 50 km/h. Daarbuiten meestal 60 en soms 70. Je maakt een knuppeltje op je autostoel als je een bord met 80 tegenkomt, maar dan rijdt er direct een trekker voor je met 20 km/h....

Helaas wil je op de meeste wegen ook niet harder dan 60, want de auto moet wel heel blijven. Zoveel gaten en hobbels! Bij de grens in Kroatië moet je al je paspoort of id bewijs laten zien. Kennen jullie nog van vroeger de douane bij de grensovergang herinneren? Altijd van die chagrijnige gasten. Wel oude tijden herleven! Bij de Bosnische grens gaat het nog verder. Twee maal controle, kentekenplaat dat gefotografeerd wordt, je moet daarnaast ook nog je originele groene kaart en rijbewijs tonen.

Na het 1e dorpje zie je een bord met 60 km/h staan. Verder staat na elk dorp einde 40 of 50. Hoe hard mag je dan? Niemand die het weet. Ondertussen staan er zoveel flitspalen, lasergun en politieagenten met van die oude spiegeleitjes, zoals vroeger de conducteur op de trein had. Niet te geloven zoveel. Ik maar even stoppen achter de politie om het even te vragen. Kan ik meteen even de taal gaan oefenen, want de politie is tenslotte toch altijd je beste prijatelj (vriend)! Nou nee..., dezelfde barse toon van oom agent. Ik direct vertellen dat ik hun taal aan het leren was, maar dat ik toch echt even wilde weten wat de maximale snelheid was. Stomme vraag, want dat was 50 hier. Weet ik, maar buiten de bebouwde kom... ja 60, 70, 80, net wat er staat. Ik dacht: maar er staat niets....maar gezien het gezicht achtte ik het wijs om maar niet door te vragen. Bedankt hoor. Oh ja, zei de agent, of ik toch maar in het vervolg het zebrapad wilde gebruiken als ik de straat overstak! Bedankt hoor. Na het dorp stond er meestal wel een bordje, maar je mist er gauw 1 en logica zit er vaak niet in. Als het goed is, ben ik vandaag boetevrij in Sarajevo aangekomen.

Sarajevo is druk en op en in elkaar gebouwd. Echt een buitenland gevoel.

Eerste dag reizen op weg met bestemming Sarajevo

Beste medereiziger!

Om 3 uur in de nacht begon onze reis naar onze tussenstop in Starše, Slovenië. Dit ligt onder de rook van Maribor. Het is een reis van 1200 km en om 10 voor 6 in de avond kwamen we aan. Het is prachtig weer, droog en zonnig. Afgelopen nacht was het 1 tot 3 graden. De autorit ging goed op een paar files door wegwerkzaamheden na. Morgen nog een kort dagje van ongeveer 600 km en dan gaan we onze toewijzing bestuderen. Voor nu even lekker genieten en uitrusten van de reis...

De resultaten na 3 weken speciale predikingsactie!

Lieve meereizenden,

De eerste helft van de speciale predikingsactie zit er op.....en dan moeten wij nog gaan! De resultaten zijn enorm en buiten verwachting. Er zijn ongeveer in Bosnië 1150 verkondigers in 16 gemeenten. In de eerste 3 weken zijn er in Bosnië al 1705 bijbelstudie opgericht. Dat komt overeen met het oprichten van 1 bijbelstudie op elke 27 bewoners die je aan de deur thuis treft. Jehovah zegent de actie rijkelijk. Ik zet hieronder in het Engels een ervaring die in de regio Sarajevo is gebeurd:

SARAJEVO

One delegate wrote: “The apostle Paul described the residents of the island Malta as people who showed him “extraordinary kindness.” This campaign convinced us that such people still exist today. They live in Bosnia. The people are exceedingly hospitable. They do not only serve us with Bosnian coffee and sugar dices, but also with goats' milk cheese, house-made juices, plums, pears, apples, blackberries, figs, vegetables from their gardens, and honey in honeycombs. Very often we were not able to leave one’s house empty-handed. It was just their way to show their gratitude for our visit. A man climbed a plum tree to offer us some plums, since that were the only things he had. In one village every householder gave us some fruits and some vegetables. Four of us pioneer sisters used that food to prepare a meal and a big bowl of fruit salad, which we took to the social gathering with the friends. Some sisters from America said they didn’t know that fruit directly picked from the tree has such a good taste. They are also very happy to get acquainted firsthand with such wonderful people that the news media in their home country sometimes wrongly depicted because of their ethnic background. Words cannot describe the blessings we daily experience. We sense that, through this campaign, Jehovah is molding us and making us humble, by using us to preach the good news to these beautiful people.

A couple from the United States had the following experience: “We made some return visits in a residents’ building in Vareš. There was a young man in front of the building carrying boxes to the last floor. While passing by, he watched us to see what we were doing. He even helped us finding an address we could not find. In our conversation with him we mentioned we are from America and learned that he had lived in New York for a while, but had recently returned to Bosnia. After finishing our return visits he was still carrying boxes, so we waited to try to talk some more with him. Before we could even say anything, he asked in poor English: “May I ask you something? What are you doing here?” I then answered in poor Bosnian: “We are volunteers and we are Jehovah’s Witnesses.” At this he became very excited and immediately dropped the boxes. Since I did not have any tract left, I took the ‘Good News’ brochure. That thrilled him even more, and he excitedly pointed to the brochure. Then he told us he had been in contact with Jehovah’s Witnesses while living in New York and recognized the cover of the brochure. He stated that, after returning to Bosnia, he had looked up our website and requested a Bible Study, but no one showed up! I then said: “Well, here we are!” He immediately gave us his address and telephone number, and we arranged to start a Bible study the same week. When we were leaving, he said: “You will be my new best friends”, and called us his “brother and sister”. We are looking forward to the opportunity to observe his eagerness to study the Bible.

Other delegates had the following experience: “On Saturday, the first day of the campaign, we went to the Duboki Potok village. Our navigation system mistakenly directed us to a relatively good unpaved road which abruptly ended up in a forest. We parked the car and decided to continue to the village by feet. The forest road became totally impassable and muddy, so we were compelled to return. Then we noticed that oil leaked out of the car engine, because the oil sump had burst. Local brothers immediately came to our assistance arranging towing service and repair of the car. After our car was repaired on Tuesday, we were determined to find that village. People in nearby villages said no one is living in Duboki Potok village. The village is located on a mountain and we arrived there via a very bad and scarred unpaved road. In one house we found a woman. She was a medical nurse and during the last war she has seen and experienced atrocities. The worst is she lost her 14-year-old daughter two years ago, so she left the city and moved to this remote village. The pain and suffering devastated her. She cannot understand why God took away her very little girl. The khoja(“hodža”) has forbidden her to mourn, since her girl “moved” to Allah. After attentively listening to her, we showed her what the ‘sacred pronouncements of God’ say about the death. We also showed her that prophet Isa (Jesus) wept when his friend Lazarus died, and that death is man’s enemy. We read with her the report about the resurrection of Jairus’ daughter and how Jesus said to Jairus to have no fear. The woman confirmed she exactly felt that way. She feared for herself and for the future of her family. She felt as if some enemy took her child away. We showed her the video “Is There Hope for the Dead?”, gave her the ‘Good News’ brochure, referred to Lesson 6 and arranged a return visit. The next day we who brought her a Bible, since she always wished to read the Old Testament. She read the entire brochure in only one day, so we started a Bible study using the ‘Bible Teach’ book. We visited her four times in two weeks and studied the introduction of the book, and half of chapter 7. Before returning to Zagreb, we handed the study over to friends of a nearby congregation. A female neighbor attended the study, and was sitting with us all the time. She did not make any remarks, but when we read Luke 8:50, she just said: “I brook out in gooseflesh at these words of Isa!” Later we learned her mother died ten years ago, so she was closely listening all the time.”

Welkom op mijn Reislog!

Hallo en welkom op mijn reislog!

Dé plaats om op de hoogte te blijven van alle avonturen en ervaringen tijdens deze reis. Vanaf nu zul je hier dan ook regelmatig nieuwe verhalen en foto's vinden, en via de kaart weet je altijd precies waar ik me bevind en waar ik ben geweest! Meer informatie over mijzelf en de reis die ik ga maken vind je in het profiel.

Wil je automatisch een mailtje ontvangen wanneer er een nieuw verhaal of een nieuwe fotoserie op deze site staat? Meld je dan aan voor mijn mailinglijst door je e-mail adres achter te laten in de rechter kolom.

Ik zie je graag terug op mijn reislog en laat gerust af en toe eens een berichtje achter!

Leuk dat je met me meereist!

Groetjes,

Patrick en Inge