Lieve medereizigers,

Vandaag werd ik voor het eerst wakker door de wekker en niet door de moskee. Ik voel alsof de trein naar Belgrado vannacht over mij heen gereden is. Ik maak me klaar voor de velddienst, maar het gevoel gaat niet weg. Oei, wat nu? Ik merk dat de emoties en de prediking als een tsunami over ons heenkomt. Ik kijk naar Inge en hoef het haar niet eens te vragen. Ik kan zo al zien dat het te veel wordt. We stappen in de auto en Inge stelt direct voor om morgen een vrije dag te nemen. Even goed uitrusten en ons klaarmaken voor de vergadering van zondagavond. Ik stribbel niet tegen. Als wij de komende week willen overleven en volgende week veilig thuis willen komen, is dit het enige juiste. Vandaag wisten we dat we geen eigen groep hadden, maar bij een andere groep waren ingedeeld. Een Kroatisch pioniersechtpaar. Dat scheelt zelf rijden en gidsen. Daarbij krijgen we de kans om ook eens de dorpen van Bosnië te bezoeken, ipv in Sarajevo te blijven. Nadeel is dat je afhankelijk bent van anderen. Het echtpaar heeft de skp doorlopen en de broeder is ouderling in een gemeente van 24 verkondigers en heeft in totaal 2 ouderlingen en geen dienaren. Het gebied loopt 100 km naar elke kant op, waar bijna geen mensen wonen. Zij wonen in een dorp met een kleine 4000 mensen. Morgen moeten ze terug, want dan gaat de andere ouderling uit de gemeente. Schijnbaar is de nood in Bosnië nog groter, dat ze daarheen gaan. We gaan naar het dorpje Kakanj, een dorp dicht bij Zenica en ongeveer 35 km rijden. Je kan over de snelweg, een tolweg die je in 3 kwartier er naartoe brengt, maar de broeder kiest voor de binnendoor weggetjes, waar je 40 to 60 mag en 1,5 uur erover doet. Wij zijn geprogrammeerd om zo snel mogelijk te beginnen. Onze broeder duidelijk niet. Het is wel genieten van wat we onderweg zien. Plotseling zet onze broeder de auto aan de kant. Hij vraagt me om het raampje open te doen en aan de mensen de weg naar Kakanj te vragen. Daar ga ik in mijn beste Bosnisch... meteen krijg ik een tractaat in mijn hand met de vraag of ik deze wil aanbieden! Deze wordt geaccepteerd en bij het verder rijden geef ik aan dat hij alleen de weg moet volgen en dan vanzelf in Kakanj uitkom. Oh, dat weet ik wel, want ik heb hem al meerdere keren gereden. Ik stop hier altijd, zodat ik mijn tijd goed gebruik en hierdoor hebben we een excuus! Een aantal minuten later stoppen we bij een supermarkt, zodat de zusters even een plaspauze hebben. De broeder loopt over de parkeerplaats en begroet wat mensen. Ze zien zijn Kroatische nummerplaat en vragen wat hij gaat doen. Hierdoor kan hij weer getuigenis geven. Een mooie les voor ons om onze tijd goed te gebruiken. Aangekomen ga ik met de broeder wat huizen bewerken. Ik moet al mijn capaciteiten bijeen rapen, om te prediken. Ik heb die rustdag echt nodig. Toch lukt het mij om een video te laten zien en een brochure achter te laten. Gelukkig gaan we via de snelweg naar huis en zijn we om 4 uur thuis. Voor mooi veel te laat. We zijn uitgenodigd bij een Bosnisch gezin om te barbecueën. Zij hebben jaren geleden in de groep in Meppel gezeten en spreken nog wat Nederlands. We zo prettig voor mijn ouders en wijzelf ook, want we draaien momenteel op de nachtstand. De avond was echt geweldig. Ze hadden nog een Nederlands echtpaar uitgenodigd. De foto's die ik zo probeer erop te gaan zetten, laten zien hoe dit in zijn werk gaat. Nu gaan we lekker uitrusten en bijkomen van alle indrukken. Morgen zijn er verkiezingen en we horen links en rechts dat de spanningen tussen de 3 bevolkingsgroepen aan het broeien zijn. Misschien toch beter dat we morgen niet in de dienst uittrekken. We moeten nog wel de geïnteresseerden ophalen, als ze meekomen. Morgen weer een nieuwe dag!