Lieve medereizigers,

Leuk dat jullie weer onze nieuwe avonturen van deze dag willen lezen! Met de schrik nog in de benen van gisteren, begeven we ons weer naar de koninkrijkszaal om naar de actie te gaan. Het verkeer in Sarajevo is niet berekend op zoveel auto's, zoals in meerdere grote steden het geval is. Vandaag wordt een regendag met temperaturen van maximaal 14 graden. Het zal de enige slechte dag qua weer gaan worden, want meestal is het tussen de 18 en 24 graden en droog. Lekker Hollands dagje en dat merk je direct aan de drukte en het parkeren. Iets te gestresst aangekomen in de zaal en de actie begint 3 minuten later. Omschakelen met de taal. De 2 zusters van gisteren zijn er vandaag niet meer en op de lijst zie ik 2 nieuwe zusters op het schema staan met een achternaam eindigend op -i?. Dat betekent dat we met echte Joegoslaven op pad zullen gaan. Het blijken 2 zusters uit Servië te zijn. De ene is 57 jaar oud, in de jaren 80 in de waarheid gekomen. Ze is daarna een tijd uit de waarheid geweest en sinds 3 jaar weer actief. De andere zuster is 65 en 20 jaar in de waarheid, waarvan 17 jaar een pionierster. Ze spreken alleen Servisch en geen Engels. Eigenlijk is dat heel goed voor ons. Ze kunnen het gesprek overnemen, wanneer nodig, of onze zinnen in beter servokroatisch vertalen voor de huisbewoner. Als we afhaken in een gesprek, zal de verduidelijking van wat er gezegd is na afloop, toch in het servokroatisch moeten gebeuren. Ook de tijd tussen 2 huizen of tijdens de reis moet in de servokroatische taal gebeuren. En ik moet zeggen dat het ook veel beter ging vandaag. Er was duidelijk een klik met elkaar en de zusters hadden lekker veel humor. Ze hadden veel waardering voor onze krachtinspanningen en probeerden ons echt te helpen.

We mochten vandaag de gebiedjes van gisteren verder bewerken. Hoe ging dat? Zoals gezegd al veel beter. Reeds bij de eerste deur werkte een oudere baas in een werkplaats en ik begon maar weer direct als eerste, dan ben je er sneller doorheen. Na mijn inleiding, kreeg ik de kans om het filmpje over waarom God lijden toelaat te laten zien. Tijdens het kijken parkeerde er een vrachtwagen naast ons en stapte een 2e ouder mannetje uit. Een beetje geïrriteerd dat hij geen aandacht kreeg, omdat er naar het filmpje gekeken werd. Hij zag het filmpje niet, maar hoorde het natuurlijk wel! En begon alles belachelijk te maken en degene die naar me luisterde, te bekritiseren. De zuster ging met die man in gesprek, maar mijn huisbewoner had natuurlijk geen aandacht meer tijdens de laatste 20 seconden. Gelukkig nam hij toch de goed nieuws brochure en kunnen we een volgende keer terugkomen om rustig te praten. Leuk om ook op deze manier de velddienst te beginnen.

Een ander leuk moment kwam later die dag. Het was weer mijn beurt en een jonge moeder deed open. Ik begon te vertellen dat ik uit Nederland kwam en haar taal aan het leren was. Ze was blij verrast en ging er echt voor staan om te luisteren wat er dan zo belangrijk was dat ik die moeite deed! Je zag dit echt in haar gezicht! Dit was voor háár moeder de aanleiding om ook aan de deur te komen, ook al was zij wat sceptischer en achterdochtiger dan haar dochter. Er ontstond een gesprekje met 4 personen en dan raak je even de lijn kwijt, dus haakte ik even af, maar toen dacht ik aan de uitdrukking op het gezicht van die jonge vrouw en dat hielp me om me op het gesprek te focussen. Ik zag weer een opening om een ander filmpje te laten zien en dat mocht. Toen deed mijn velddienstpartner iets heel verstandigs. Ze zij dat er nog een koppel met dit werk bezig was en dat ze even moest kijken waar ze waren, zodat we elkaar niet kwijt zouden raken! Toen stond ik er alleen voor en kon ik iets over de goed nieuws brochure vertellen, die ze heel graag wilde hebben. Ik mag van de week terugkomen om er meer over te vertellen. Wat een blijdschap voel je op zo'n moment! Er worden namen uitgewisseld en je merkt echt dat ze de waarheid opzuigen. Tijdens de video zie je dat ze bijna in je telefoon willen duiken, antwoord geven en reageren op wat er gezegd wordt tijdens het filmpje. Als de deur sluit, wil ik een moment hebben om alles tot je door te laten dringen, van de vreugde te kunnen genieten en het belangrijkste: goede aantekeningen te maken. Dit moment ging helaas niet door..... waarom niet? Door de volgende ervaring!

Terwijl ik met mijn vorige ervaring bezig was hoorde ik al een paar keer wat leven in de straat. Het was Hassan, de buurman, een 60er die ons nauwlettend buiten in de gaten hield en al wat zinnen gewisseld had met Inge en haar velddienstpartner. Hassan was een guitige druktemaker en ook temperamentvol in zijn spraak. Hij sprak snel en was een lekkere ADHD-er. Dat wist ik toen nog niet. Ik liep bij de deur weg van de vorige ervaring en hoorde HAIDE HAIDE! Deze uitdrukking ken ik alleen als dat men wil dat je weg moet gaan! In combinatie met het temperament ging ik er van uit dat we dus weggestuurd werden. Maar Hassan bedoelde dat we met zijn vieren in zijn huis moesten komen. Het drinken kwam op tafel en er ontstond een gesprek. We lieten een filmpje zien en mochten een brochure achterlaten. Inge zei aan het einde, dat ze nog 1 vraag had: of ze van het toilet gebruik mocht maken. Tuurlijk! Dit was het sein voor alle 3 de zusters om naar de wc te gaan, met als gevolg dat ik met Hassan alleen in de woonkamer bleef. Hassan had geen internet, maar was wel enorm trots op zijn oude Samsung tv met nog zo'n grote kast erachter. Hij had de tv aangesloten op de decoder en wilde mij vol trots zijn tv laten zien, compleet met afstandbediening. Hij deed de tv aan en zapte naar een zender waar muziek op was. Hou je van muziek, Hassan? Jazeker, zei hij. Weet je welke zender ik ook mooi vind? Zijn ogen gingen glunderen. Nou, geen idee, gaf ik aan. Deze, zei Hassan en hij voerde een code in de decoder. Terstond kwam er een porno site op het scherm! Ik heb Hassan vriendelijk gezegd dat ik daar niet van gediend was.... wat hem raar toescheen. Vervolgens hoorde hij de zusters eraan komen en ging heel snel de tv uit. Hij deed net alsof er niets aan de hand was. We bedankten hem voor zijn gastvrijheid en gingen naar buiten. Op veilige afstand van Hassan, heb ik de zusters ingelicht wat er zich had voorgedaan in hun afwezigheid. Daarna had ik de mogelijkheid om mijn ervaring van het vorige bezoek te noteren.

Velddienst verveelt nooit! Wat hebben we vandaag gedaan? Even een paar statistieken:

Met 2 koppeltjes waren er maar 17 huizen waarbij iemand opendeed, niet zoveel dus. Toch hebben van die 17, 12 lektuur aangenomen. We hebben 3 keer een filmpje kunnen laten zien. En bij 9 personen mogen we volgende keer verder iets bespreken uit de brochure. Na 2 dagen wordt het dus tijd dat we aan onze nabezoeken aandacht gaan schenken, zodat we complete studies kunnen overdragen, als we weer naar Baarn gaan. De velden zijn werkelijk wit om geoogst te worden en er zijn veel te weinig werkers. Mensen zijn getekend door vroeger en het zware leven van nu. Ze hunkeren naar verlichting en praten graag met anderen. We zijn heel dankbaar voor jullie gebeden en Jehovah zegent de krachtinspanningen van eenieder van ons. Hopelijk geven deze ervaringen jullie een boost om door te blijven gaan. Morgen gaan we verder schrijven om jullie op de hoogte te houden.

Bedankt voor jullie aanmoedigende reacties op de blog. Wij genieten net zo veel van jullie reacties. Tot morgen! Liefs, Patrick en Inge.